පාප් තුමන් වෙනුවෙන් දිවි පිදූ අභීත ස්විස් සෙබලුන්
දහසයවන සියවසේ යුරෝපය යනු දැඩි දේශපාලනික සහ ආගමික කැලඹීම්වලින් ගහන වූ යුගයකි. එක් පසෙකින්, යුරෝපයේ බලවත්ම රාජ්‍යයන් දෙක වූ ශුද්ධවූ රෝම අධිරාජ්‍යය සහ ප්‍රංශය අතර, පිළිවෙලින් පස්වන චාල්ස් අධිරාජ්‍යයා සහ පළමුවන ෆ්‍රැන්සිස් රජු යටතේ, ඉතාලිය පාලනය කිරීම සහ යුරෝපීය ආධිපත්‍යය තහවුරු කරගැනීම උදෙසා වූ දීර්ඝකාලීන අරගලය උච්චස්ථානයට පැමිණෙමින් තිබිණ. චාල්ස් අධිරාජ්‍යයා, ස්පාඤ්ඤයේ රජු ලෙස ද, නෙදර්ලන්තය, ඔස්ට්‍රියාව සහ දකුණු ඉතාලියේ නේපල්ස් රාජධානිය ඇතුළු විශාල භූමි ප්‍රදේශයක පාලකයා ද වූ අතර, ඔහුගේ වර්ධනය වෙමින් පැවති බලය, යුරෝපයේ අනෙකුත් රාජ්‍යයන්ගේ මෙන්ම පාප් පදවියේ ද ස්වාධීනත්වයට තර්ජනයක් ලෙස සැලකිණ.
අනෙක් පසින්, මාර්ටින් ලූතර් විසින් 1517 දී ජර්මනියේ විට්න්බර්ග් නුවරදී ඇරඹූ ප්‍රොතෙස්තන්ත්‍ර ව්‍යාපාරය, උතුරු යුරෝපය පුරා ලැව් ගින්නක් සේ පැතිර යමින් පැවතිණ. මෙම ව්‍යාපාරය, කතෝලික සභාවේ ඇතැම් ඉගැන්වීම් සහ පිළිවෙත් මෙන්ම, පාප් වහන්සේගේ ආධ්‍යාත්මික සහ ලෞකික අධිකාරීත්වය ද ප්‍රශ්න කළේය. මෙය යුරෝපයේ ආගමිකව පමණක් නොව, දේශපාලනිකව ද අස්ථාවර කිරීමට හේතු විය. බොහෝ ජර්මානු කුමාරවරු සහ හමුදා භටයෝ ලූතරානු දහම වැළඳ ගත් අතර, ඔවුන් තුළ රෝමයට සහ පාප් පදවියට එරෙහිව දැඩි විරෝධයක් සහ ඇතැම් විට වෛරයක් ද වර්ධනය වෙමින් පැවතිණ.
මෙම සංකීර්ණ සහ අස්ථාවර පසුබිම තුළ, 1523 දී පාප් පදවියට පත් හත්වන ක්ලෙමන්ට් පාප් වහන්සේ, අතිශයින් දුෂ්කර රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික අභියෝගයකට මුහුණ පා සිටියහ. ෆ්ලෝරන්ස්හි බලවත් මෙඩිචි පවුලට නෑකම් කියූ උන්වහන්සේ, ඉතාලිය තුළ චාල්ස් අධිරාජ්‍යයාගේ බලය වර්ධනය වීම වැළැක්වීමට උත්සුක වූහ. මෙම අරමුණ පෙරදැරිව, උන්වහන්සේ 1526 දී චාල්ස් අධිරාජ්‍යයාට එරෙහිව ප්‍රංශය, වැනීසිය, ෆ්ලෝරන්ස් සහ මිලාන් ආදිපාද දනව්ව සමග "කොග්නැක් ශුද්ධවූ සන්ධානය" (League of Cognac) පිහිටුවා ගැනීමට තීරණය කළහ. එංගලන්තය ද මෙම සන්ධානයට සහාය දැක්වීය. මෙම පියවර, යුධමය වශයෙන් ඉතාලියේ ප්‍රබලව සිටි පස්වන චාල්ස් අධිරාජ්‍යයාව අතිශයින් කෝප ගැන්වීමට සමත් විය.
චාල්ස් අධිරාජ්‍යයාගේ හමුදාව ඉතාලියේ ස්ථානගතව සිටියේය. මෙම හමුදාව, ජාතීන් කිහිපයකින් සමන්විත වූ අතර, එහි හරය වූයේ ජර්මානු "ලෑන්ඩ්ස්ක්නෙක්ට්" (Landsknecht) නමින් හැඳින්වුණු කුලී හේවායින්ය. ඔවුන් යුධ ශිල්පයේ කෙළ පැමිණියන් වුව ද, බොහෝ දෙනෙක් ලූතරානු අනුගාමිකයින් වූ අතර, කතෝලික රෝමයට සහ "ක්‍රිස්තු විරෝධියා" ලෙස ඔවුන් සැලකූ පාප් වහන්සේට දැඩි වෛරයක් දැක්වූහ. මීට අමතරව, ස්පාඤ්ඤ පාබල හමුදා (ඔවුන් කතෝලිකයන් වුව ද, බොහෝ විට ජර්මානුවන් තරමටම කුරිරු සහ විනය විරෝධී විය) සහ ඉතාලි කුලී භට කණ්ඩායම් ද මෙම හමුදාවට අයත් වූහ.
තීරණාත්මක ලෙස, මෙම හමුදාවට මාස ගණනාවක් තිස්සේ නිසි වැටුප් ගෙවා නොතිබිණ. චාල්ස් අධිරාජ්‍යයාගේ භාණ්ඩාගාරය, යුරෝපය පුරා පැතිරුණු ඔහුගේ යුද්ධ සහ පරිපාලන කටයුතු හේතුවෙන් හිස්ව පැවතිණ. වැටුප් නොලැබීමෙන්, දුර්වල සැපයුම් මාර්ග හේතුවෙන් කුසගින්නෙන් සහ ඉතාලියේ පැවති රෝග වසංගතවලින් පීඩාවට පත්ව සිටි මෙම හමුදාව, අතිශයින් අසහනයට සහ කෝපයට පත්ව සිටියහ. ඔවුන්ගේ විනය බිඳ වැටී තිබූ අතර, කොල්ලකෑමේ දැඩි තෘෂ්ණාවෙන් ඔවුහු පෙළෙමින් සිටියහ. ඔවුන්ගේ නාමික අණදෙන නිලධාරියා වූයේ බෝර්බන්හි ආදිපාදවරයා වූ තුන්වන චාල්ස් ය. ඔහු ප්‍රංශ රජු සමග ඇති වූ ආරවුලක් හේතුවෙන් තම මව් රට පාවා දී චාල්ස් අධිරාජ්‍යයාගේ සේවයට එක් වූ දක්ෂ සෙන්පතියෙකි. එහෙත්, මෙම කුපිත වූ, පාලනයෙන් ගිලිහුණු හමුදාව සම්පූර්ණයෙන් තම අණසකට නතු කර ගැනීමට ඔහුට ද නොහැකි විය.
1527 වසන්ත ඍතුවේ දී මෙම හමුදාව, වැටුප් හෝ කොල්ලය හෝ අපේක්ෂාවෙන් දකුණට ගමන් ඇරඹීය. ඔවුන්ගේ ඉලක්කය වූයේ පාප් වහන්සේගේ බලයේ සහ ධනයේ මධ්‍යස්ථානය වූ රෝම නගරයයි. හත්වන ක්ලෙමන්ට් පාප් වහන්සේ, තත්ත්වයේ බරපතලකම අවතක්සේරු කළා දැයි, නැතහොත් රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික සාකච්ඡා තුළින් විසඳුමක් ලැබෙනු ඇතැයි අධික ලෙස විශ්වාස කළා දැයි ස්ථිර නැත. එහෙත්, එළඹෙමින් පැවති මහා විපතට මුහුණ දීම සඳහා රෝම නගරයේ ආරක්ෂක විධිවිධාන ප්‍රමාණවත් ලෙස ශක්තිමත් කිරීමට උන්වහන්සේ පියවර ගෙන නොතිබූ බව පැහැදිලිය. නගර ප්‍රාකාර අබලන්ව පැවති අතර, ආරක්ෂාව සඳහා සිටියේ ස්වල්ප වූ හමුදා භට පිරිසක් සහ පුහුණුව අඩු රෝම මිලීෂියාව පමණි.
මැයි මස 6 වැනි දින අලුයම, රෝමය ඝන මීදුමකින් වැසී පැවතිණ. මෙම ස්වභාවික ආවරණයෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ගත් අධිරාජ්‍ය හමුදාව, ජැනිකුලම් කඳු ගැටය (Janiculum Hill) සහ වතිකානු කන්ද අතර පිහිටි, නගරයේ දුර්වලතම ආරක්ෂක ස්ථානයක් වූ ලියොනයින් ප්‍රාකාරයේ (Leonine Walls) කොටසකට පහර දීම ආරම්භ කළහ. සටනට පෙරමුණ ගත් බෝර්බන් ආදිපාදවරයා, ප්‍රාකාරයට නැගීමට උත්සාහ දරද්දී, කුඩා තුවක්කු උණ්ඩයකින් බරපතල ලෙස තුවාල ලබා, ටික වේලාවකින් මරණයට පත් විය (ඔහුට වෙඩි තැබුවේ සුප්‍රකට කලාකරු බෙන්වෙනූටෝ චෙලීනි බවට ජනප්‍රවාදයක් පැවතිය ද, එය තහවුරු වී නොමැත). තම නායකයාගේ මරණය, කෙසේ වෙතත්, හමුදාවේ කෝපය සහ වියරුව තවත් උත්සන්න කළා මිස, ඔවුන් අධෛර්යමත් කළේ නැත. "ලේ! ලේ! කොල්ලය! කොල්ලය! බෝර්බන්! බෝර්බන්!" යනුවෙන් මෘග ලෙස කෑගසමින්, ඔවුහු බිඳුණු ප්‍රාකාරය හරහා වතිකානු ප්‍රදේශයට කඩා වැදුණහ.
නගරයේ ආරක්ෂාව සඳහා සිටි සොල්දාදුවන් සහ ස්වෙච්ඡාවෙන් ඉදිරිපත් වූ රෝම පුරවැසියන් දැක්වූ විරෝධය, කුරිරු ආක්‍රමණිකයන්ගේ දැවැන්ත රැල්ල හමුවේ මුහුදේ වැලි කැටයක් මෙන් වියැකී ගියේය. භීතියෙන් සහ ත්‍රාසයෙන් මුළු නගරයම ගිල ගනිද්දී, දහස් ගණන් ආක්‍රමණිකයෝ වතිකානුව හරහා ටයිබර් නදිය දෙසට සහ රෝමයේ හදවත වෙතට ගලා ආහ. ගෙවල් බිඳ දමමින්, වස්තුව කොල්ලකමින්, අසරන මිනිසුන් ඝාතනය කරමින්, ශුද්ධස්ථාන කෙලෙසමින් ඔවුහු ඉදිරියට ඇදුණහ. එය අපාය පොළොව මත දිග හැරුණාක් බඳු දර්ශනයක් විය.
මේ මහා ව්‍යසනය සහ අවුල් වියවුල් මධ්‍යයේ, එක් ස්ථානයක පමණක්, අභීතභාවයේ සහ නොසැලෙන පක්ෂපාතීත්වයේ ගිනි සිළුවක් දැල්වෙමින් පැවතිණ. ඒ, ශාන්ත පීතර බැසිලිකාව අභියසදීය. එහි, ශුද්ධාසනයේ සහ පාප් වහන්සේගේ පෞද්ගලික ආරක්ෂාව සඳහා සියවස් ගණනාවක් තිස්සේ ප්‍රකටව සිටි, ස්විස් ආරක්ෂක බලකායේ කුඩා කණ්ඩායමක් තම අවසන් සටන සඳහා පෙළ ගැසී සිටියහ. එදින ඔවුන්ගේ සංඛ්‍යාව භටයින් 189ක් පමණක් විය. ඔවුන්ගේ අණදෙන නිලධාරියා වූයේ සූරිච්හි කස්පාර් රොයිස්ට් (Kaspar Röist) නම් අභීත, පළපුරුදු රණශූරයාය.
ඔවුන් ඉදිරියේ වූයේ, සංඛ්‍යාවෙන් දස දහස් ගණනින් යුත්, කුසගින්නෙන්, කෝපයෙන්, කොල්ලකෑමේ තෘෂ්ණාවෙන් සහ ආගමික වෛරයෙන් මත් වූ, මෘගයන් බවට පත් වූ සතුරු හමුදාවකි. ඕනෑම සාමාන්‍ය හමුදාමය තර්කයකට අනුව, මෙය සියදිවි නසා ගැනීමක් බඳු විය. පලා යාමට ඕනෑ තරම් අවස්ථා තිබිණ. එහෙත්, ස්විස් ආරක්ෂකයින් සඳහා, පලායාම යනු විකල්පයක් නොවීය. ඔවුන්ගේ ශිරා තුළ දිවූයේ හුදු රුධිරය නොව, පරම්පරා ගණනාවක් පුරා ශුද්ධාසනයට සේවය කිරීමේ ගෞරවය සහ පාප් වහන්සේ කෙරෙහි වූ නොබිඳෙන පක්ෂපාතීත්වයයි. මෙලොවෙහි ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගේ නියෝජිතයාණන් වන ශුද්ධෝත්තම පියතුමන් ආරක්ෂා කිරීම, ඔවුන්ගේ පරම පූජනීය යුතුකම විය.
ශාන්ත පීතර බැසිලිකාවේ පුළුල් පියගැට පෙළ මත , ස්විස් ආරක්ෂකයෝ, තම දිගු හෙලි (pikes) සහ බිහිසුණු දෙපැති මුවහත් දැවැන්ත කඩු (Zweihänder) දරාගෙන, සතුරු රළ පහරට එරෙහිව නොසැලෙන පවුරක් සේ නැගී සිටියහ. ඔවුන්ගේ ඔප දැමූ සන්නාහ සහ හිස්වැසුම්, මීදුම සහ සටනේ දුමාරය මැද අඳුරේ දිලිසෙන්නට විය. ලෑන්ඩ්ස්ක්නෙක්ට් හමුදාව, තම ප්‍රධාන ආයුධය වූ දිගු හෙලි දරාගෙන, "පයික් චතුරස්‍ර" (pike square) නම් වූ භයානක යුධ සැකැස්මෙන් ඉදිරියට එද්දී, ස්විස් වීරයෝ ද තම හෙලි සැකැස්මෙන් ඔවුන්ට මුහුණ දුන්හ.
එය මනුෂ්‍ය ශක්තිය සහ ධෛර්යය පිළිබඳ විශ්වාස කළ නොහැකි තරමේ ප්‍රදර්ශනයක් විය. කඩු පහරවල් ගැටෙන දරුණු හඬ, හෙලි එකිනෙක ගැටී ගිනි පුපුරු නගන හඬ, තුවාල ලැබූවන්ගේ වේදනාත්මක විලාප, මිය යන්නන්ගේ අවසන් සුසුම් සහ ජයග්‍රහණයෙන් මත් වූ ආක්‍රමණිකයන්ගේ මෘග කෑගැසීම් මැද, ස්විස් ආරක්ෂකයෝ අන්තිම මිනිත්තුව දක්වා සටන් කළහ. සෑම ස්විස් භටයෙකු වටාම සතුරු මළ සිරුරු ගොඩ ගැසෙන්නට විය. ඔවුන් සටන් කළේ තම ජීවිත රැක ගැනීමට නොව, තම ස්වාමියා වූ පාප් වහන්සේට, මරණයෙන් ගැලවී ආරක්ෂිත ස්ථානයක් කරා ළඟා වීමට අවශ්‍ය අතිශය වටිනා, තීරණාත්මක මිනිත්තු කිහිපය ලබා දීම උදෙසාය. ඔවුන්ගේ රුධිරයෙන් ශාන්ත පීතර දෙව්මැදුරේ පූජනීය පියගැට පෙළ තෙත් විය.
මේ මහා සංග්‍රාමය මධ්‍යයේ, ස්විස් ආරක්ෂක භටයින් 42 දෙනෙකුගෙන් සමන්විත වූ කුඩා කණ්ඩායමක්, පාප් වහන්සේ වටා ආරක්ෂක වළල්ලක් තනා ගනිමින්, වතිකානුවේ සිට ටයිබර් නදිය අසබඩ පිහිටි ශාන්ත ආන්ජලෝ බලකොටුව (Castel Sant'Angelo) දක්වා දිවෙන, "පසෙත්තෝ දි බෝර්ගෝ" (Passetto di Borgo) නමින් හැඳින්වුණු, පෞරාණික, උස්, ආවරණය කරන ලද රහස් ගමන් මාර්ගය ඔස්සේ උන්වහන්සේව රැගෙන යාමට සමත් වූහ. මෙම පසෙත්තෝව, සියවස් ගණනාවක් පුරා පාප්වරුන් හදිසි අවස්ථාවලදී පළා යාම සඳහා භාවිතා කළ රහස් මගක් විය. පාප් වහන්සේ සහ උන්වහන්සේ සමග සිටි කුඩා පිරිස, ආක්‍රමණිකයන්ගේ ඇස ගැටීමට පෙර, මෙම පටු ගමන් මාර්ගය ඔස්සේ දිව ගොස්, ශාන්ත ආන්ජලෝ බලකොටුවේ ශක්තිමත් පවුරු තුළට ඇතුළු වී දිවි ගලවා ගත්හ.
එහෙත්, පාප් වහන්සේගේ දිවි ගැලවුණේ අතිමහත් පරිත්‍යාගයක් මතය. ශාන්ත පීතර පාමුල සටන් කළ ස්විස් ආරක්ෂකයින් 189 දෙනාගෙන්, 147 දෙනෙකුම එදින වීරෝදාර ලෙස සටන් බිමේදී මරණයට පත් වූහ. ඔවුන්ගේ නිර්භීත අණදෙන නිලධාරී කස්පාර් රොයිස්ට් ද ඒ අතර විය. දිවි ගලවා ගත්තේ පාප් වහන්සේ සමග පසෙත්තෝව දිගේ පළා ගිය ඒ 42 දෙනා පමණි. ඔවුන්ගේ සගයන්ගේ රුධිරයෙන් ලියැවුණු ඒ වීර කාව්‍යය, ශුද්ධාසනයේ ඉතිහාසයේ සදා අනුස්මරණීය විය.
ස්විස් ආරක්ෂකයින්ගේ අවසන් සටන නිමා වූ පසු, රෝම නගරය සති කිහිපයක්, ඇතැම් විට මාසයක් පුරා පැවති, ඉතිහාසයේ දරුණුතම කොල්ලකෑම්වලින් එකකට ගොදුරු විය. ආක්‍රමණික හමුදාව, කිසිදු විනයකින් හෝ අණ දීමකින් තොරව, නගරය පුරා පැතිර ගොස් මහා විනාශයක් සිදු කළහ. ගෙවල් දොරවල්, මාලිගා, දේවස්ථාන, කන්‍යාරාම, රෝහල් සහ පුස්තකාල කොල්ලකා, ගිනි තබා විනාශ කරන ලදී. පුරවැසියන් දහස් ගණනක්, වයස් භේදයකින්, ස්ත්‍රී පුරුෂ භේදයකින් තොරව කෲර ලෙස ඝාතනය කරනු ලැබූහ. දහස් ගණන් ස්ත්‍රීන් සහ කන්‍යා සොහොයුරියන් පවා දූෂණයට ලක් වූහ. ශුද්ධවූ භාණ්ඩ, ධාතු කරඬු, ප්‍රතිමා සහ සිතුවම් කෙලෙසා දමන ලදී. මයිකල් ආන්ජලෝ සහ රෆායල් වැනි පුනරුදයේ මහා කලාකරුවන්ගේ මිල කළ නොහැකි කලා කෘති පවා මෙම විනාශයෙන් ගැලවුණේ නැත. වතිකානු පුස්තකාලයේ වටිනා ලේඛන විසිකර දමා, ගිනි මෙළවීම සඳහා යොදා ගැනිණ. රෝමයේ ජනගහනයෙන් විශාල පිරිසක් මිය ගිය අතර, දිවි ගලවා ගත් බොහෝ දෙනෙක් නගරය අතහැර පළා ගියහ. රෝග සහ කුසගින්න ද පැතිර ගියේය. පුනරුද සමයේ කලා, සංස්කෘතික සහ ශාස්ත්‍රීය මධ්‍යස්ථානයක් ලෙස වැජඹුණු රෝමය, මෙම ව්‍යසනයෙන් පසු අඩපණ විය. ඉතිහාසඥයින් පවසන පරිදි, "රෝමය කොල්ලකෑම" පුනරුදයේ අවසානය සනිටුහන් කළේය.
ශාන්ත ආන්ජලෝ බලකොටුව තුළ සිරකරුවෙකු බවට පත් වූ හත්වන ක්ලෙමන්ට් පාප් වහන්සේ, මාස හතක් පමණ එහි ගත කළහ. අවසානයේ, අධිරාජ්‍යයා වෙත විශාල කප්පම් මුදලක් ගෙවා, ඇතැම් දේශපාලන සහන ලබා දීමට එකඟ වීමෙන් පසුව, උන්වහන්සේට නිදහස ලැබිණ. එහෙත්, මෙම සිදුවීම පාප් පදවියේ ලෞකික බලයට සහ ගෞරවයට එල්ල වූ මරු පහරක් විය.
කෙසේ වෙතත්, මෙම මහා විනාශයේ අළු මතින්, ස්විස් ආරක්ෂක බලකායේ කීර්තිය සහ උරුමය පෙර නොවූ විරූ ලෙස බැබළෙන්නට විය. ඔවුන්ගේ අසමසම පක්ෂපාතීත්වය, මරණය හමුවේ නොසැලුණු ධෛර්යය සහ තම පූජනීය යුතුකම වෙනුවෙන් දිවි පිදීමට දැක්වූ සූදානම, ලොව පුරා කතෝලික ජනතාවගේ ගෞරවාදරයට පාත්‍ර විය. 1527 ව්‍යසනයෙන් පසු ස්විස් ආරක්ෂක බලකාය තාවකාලිකව විසුරුවා හරිනු ලැබුව ද, පාප් වහන්සේගේ බලය යළි තහවුරු වීමත් සමග, ඉතා ඉක්මනින්ම එය නැවත ස්ථාපිත කෙරිණ.
එදා පටන් අද දක්වා, ස්විස් ආරක්ෂක බලකාය ශුද්ධාසනයේ සහ පාප් වහන්සේගේ ආරක්ෂාව සඳහා කැපවී සේවය කරයි. එම අභීත භටයින් 147 දෙනාගේ අනුස්මරණය සදාතනිකව පවත්වා ගැනීම පිණිස, සෑම වසරකම මැයි මස 6 වැනි දින, වතිකානුවේ ශාන්ත දමස්කස් අංගනයේදී (Cortile San Damaso), නව ස්විස් ආරක්ෂක භටයින් පාප් වහන්සේට පක්ෂපාතීව සේවය කරන බවට දිවුරුම් දීමේ ගාම්භීර උත්සවය පැවැත්වේ. ඔවුන් දිවුරුම් දෙන්නේ, 1527 දී තම සගයන් දිවි පිදූ ආකාරයටම, අවශ්‍ය වුවහොත් ශුද්ධෝත්තම පියතුමන් ආරක්ෂා කිරීම සඳහා තම ජීවිතය පවා පූජා කිරීමට සූදානම් බවටය.
1527 මැයි 6 වැනි දින ස්විස් ආරක්ෂකයින්ගේ අවසන් සටන, හුදෙක් ඓතිහාසික යුධ සිදුවීමක් පමණක් නොව, එය මානව ආත්මයේ ශ්‍රේෂ්ඨත්වය, ඇදහිල්ලේ නොසැලෙන බලය, යුතුකමට සහ පක්ෂපාතීත්වයට ඇති උත්තරීතර කැපවීම පිළිබඳ සදාතනික සාක්ෂියකි. අතිමහත් බාධක සහ සතුරු බලයක් හමුවේ, තම ජීවිතය පවා නොතකා, තම විශ්වාසයන් සහ නායකත්වය වෙනුවෙන් අභීතව නැගී සිටි ඒ වීරයන්ගේ කතාව, සියවස් පහකට ආසන්න කාලයක් ගතවී ඇතත්, අදටත් අපගේ සිත් සතන් තුළ ධෛර්යය සහ ආශ්වාදය ජනිත කරවයි. ඔවුන්ගේ රුධිරයෙන් තහවුරු වූ ඒ උදාර උරුමය, ස්විස් ආරක්ෂක බලකායේ නිල ලාංඡනය තුළ මෙන්ම, ශුද්ධාසනයේ ආරක්ෂකයින් ලෙස ඔවුන් දරණ ගෞරවනීය ස්ථානය තුළ ද සදා ජීවමානව පවතී.